Αδέσποτος ήχος

Είμαι ευλογημένος: υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν με ενοχλούν όπως τον περισσότερο κόσμο. Όχι πολλά, ούτε οπωσδήποτε σημαντικά. Για παράδειγμα, δεν πετάγομαι τις νύχτες από το κρεβάτι μου, όταν ο δήμος μαζεύει τα σκουπίδια κάτω από το παραθύρι μου. Αδιαφορώ όταν, προσπερνώντας επιδέξια την ουρά στα διόδια, οι άλλοι οδηγοί με βρίζουν.

Ζω άνετα, εργένης ακόμα, σε μία γειτονιά των βορείων προαστίων. Το πρωί είμαι αναλυτής για μία μεγάλη εταιρεία online δημοσκοπήσεων, κερδίζω καλά λεφτά. Τρία απογεύματα την εβδομάδα κάνω πάνω-κάτω την ίδια δουλειά για ένα γραφείο παράνομων στοιχημάτων – και βγάζω τα τριπλά. Τα βράδια βγαίνω πάντα έξω.

Δεν με ενοχλεί η εκκωφαντική μουσική στα μπαράκια και απολαμβάνω την παρουσία του κόσμου και τις δονήσεις από τα ηχεία. Βλέπετε, είμαι Κωφός εκ γενετής.

Το μοναδικό μου πρόβλημα είναι τα παλιόσκυλα.

*

Το θέμα με τα σκυλιά έγινε ζόρικο όταν οι «ζωόφιλοι» ιδιοκτήτες τους τα βαρέθηκαν και, για να μην μπορούν να βρουν το δρόμο της επιστροφής, άρχισαν να τα παρατάνε σε μεγάλες αποστάσεις από τα σπίτια τους – συνήθως έξω από τα σπίτια άλλων ανθρώπων. Έτσι ένα ωραίο πρωί γίναμε παράρτημα του Λυσσιατρείου. Αρχικά ήμουν ο μόνος που δεν είχε πρόβλημα. Αγαπώ τα ζώα και δεν είμαι μανιακός με το θέμα της δημόσιας υγείας – δεν κολλάς AIDS από το σκύλο, σωστά; Όσο για το γαύγισμα, έ, είπαμε, είμαι ευλογημένος. Ξεκινούσα φρέσκος-φρέσκος το πρωί από το σπίτι και έβλεπα τους γείτονες με μαύρες σακούλες κάτω από τα μάτια.

Δεν πέρασαν μερικοί μήνες και τα σκυλιά μεγάλωσαν, και αφού αλληλοφαγώθηκαν για λίγες μέρες, αποφάσισαν να οργανωθούν σε πιο μόνιμη βάση και να τα βάλουν μαζί μας. Άρχισαν τις επιθέσεις – αραιά και ανώδυνα στην αρχή, ένα γαύγισμα στη μοναχική Φιλιπινέζα, μια παρενόχληση στον υπερήλικα που περίμενε το λεωφορείο. Μετά στράφηκαν στους τριαντάρηδες, σαν και μένα και μετά τα γρυλίσματα, πέσανε και τα πρώτα δαγκώματα.

Περάσαμε στην αντεπίθεση. Κάποιοι έριξαν φόλες – ένα βάναυσο μέτρο, δεν λέω, άσε που τα σκυλιά έμαθαν να τις μυρίζουν. Τώρα έχουμε τη μόδα της πέτρας-όλοι κουβαλάμε μαζί μας ένα σακούλι με μεγάλες πέτρες. Κανείς δεν βγαίνει από το σπίτι του χωρίς πυρομαχικά, ούτε η νοικοκυρά για να πάει στο σούπερ-μάρκετ, ούτε οι μαθητές για το σχολείο. Φυσικά ούτε και εγώ.

Για να βαρέσεις ένα σκύλο πρέπει πρώτα να τον δεις ή να τον ακούσεις. Έχουν όμως μία άτιμη στρατηγική: ζυγώνουν στα μουλωχτά από πίσω και σου τραβάνε μια δαγκωνιά στα γρήγορα. Όχι ιδιαίτερα καταστρεπτική, δεν σου ακρωτηριάζουν το πόδι. Πονάει όμως. Μοναδική σου ελπίδα είναι να τα ακούσεις πριν πλησιάσουν πολύ. Εδώ είναι που την πατάω. Κάθε δεύτερη μέρα πάω στη δουλειά μου κουτσαίνοντας.

*

Φτάνω στη δουλειά καθυστερημένος, έτοιμος για κατσάδα από την αφεντικίνα μου. Είναι ο τύπος της «επιτυχημένης σαραντάρας», σύμβουλος δημοσίων σχέσεων, πολύ ιδιότροπη, με εμμονή στους τύπους. Νομίζω ότι δούλεψε για κάποια χρόνια στη Γερμανία. Η ίδια πιστεύει ότι μοιάζει με τη Σάρον Στόουν, αλλά εμένα μου θυμίζει το Σβαρτσενέγκερ. Τέλος πάντων, περιμένω τις οδηγίες της για τη σημερινή ατζέντα. Τα θέματα που παίζουν είναι λίγο-πολύ γνωστά: Κυπριακό, Ιράκ, το ασφαλιστικό, θα πάρουμε φέτος τη Eurovision; Αποστολή μου είναι αρχικά να φτιάξω ένα κατάλογο από ερωτήσεις και να τον ανεβάσω στα συμβεβλημένα portals. Αργότερα, κατά το απόγευμα, όταν θα έχουν μαζευτεί οι απαντήσεις, θα τις επεξεργαστώ δημογραφικά. Ποιος απάντησε τι; Από πού ήταν αυτός; Πόσο χρονών ήταν, κλπ. Μιά προβλέψιμη διαδικασία, πάνω-κάτω.

Η «γουόντερ-γούμαν» με υποδέχεται με περισσή ευγένεια. Μάλλον θα πέρασε καλά χθες το βράδυ. Συνήθως νευριάζει, γιατί πρέπει να μιλά αργά ώστε να διαβάζω τα χείλη της. Ευτυχώς, δεν χρειάζεται να της απαντώ. Της παρουσιάζω τον κατάλογο με τα προτεινόμενα θέματα της ημέρας (που είναι τα ίδια με τα χθεσινά), αλλά τον απορρίπτει αμέσως.

«Ας αλλάξουμε σήμερα το θέμα της ημέρας» αντιπροτείνει. «Τι θα έλεγες για κάτι πιο εξωτικό;»

Ανοίγει ένα από τα πολλά συρτάρια του γραφείου της και μου παραδίδει ένα σφραγισμένο φάκελο. Αν δεν ήξερα ότι στερείται παντελώς της αίσθησης του χιούμορ, θα έλεγα ότι είναι η επιστολή της απόλυσης μου.

«Θέλω να τον ανοίξεις όταν θα είσαι μόνος στο γραφείο σου. έχει μέσα το θέμα της ημέρας. Δούλεψε λίγο πάνω σε αυτό.»

Πίσω στο γραφείο μου, ανοίγω το φάκελο. Περιέχει μόνο ένα φύλλο χαρτιού με το λογότυπο της εταιρείας, πάνω στο οποίο είναι γραμμένη, με το γραφικό χαρακτήρα της αρχηγίνας, μία μόνο φράση:

Πιστεύετε ότι πρέπει να σταματήσει η λειτουργία του SETI;

Δεν πιστεύω στα μάτια μου. Της στέλνω αμέσως ένα εσωτερικό e-mail, ρωτώντας την αν εννοεί το ΓΝΩΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ SETI (Search for Extraterrestrial Intelligence).

«Ασφαλώς» έρχεται αμέσως η απάντηση.

Μπαίνω στον πειρασμό να τη ρωτήσω:

«Πόσοι Έλληνες (για να μην πώ, πόσοι άνθρωποι) που δεν είναι αστροφυσικοί, επιστήμονες ή λάτρεις της επιστημονικής φαντασίας, λέτε να έχουν ακούσει ποτέ κάτι για το SETI;»

Η απάντηση της φάνηκε στην οθόνη του υπολογιστή μου μέσα σε ένα λεπτό.

«Όλοι φυσικά»

Προτίμησα να μην τη σχολιάσω.

*

Πήγε κιόλας πέντε το απόγευμα και είμαι έτοιμος να διαβάσω τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης. Βάζω στοίχημα με τον εαυτό μου ότι το 97% των συμμετεχόντων θα έχουν εγγραφεί στο πεδίο Δεν ξέρω/Δεν απαντώ, εκτός από κάποια βούρλα που νομίζουν ότι ο SETI είναι Κροάτης αμυντικός.

Φορτώνω τον πίνακα με τα συγκεντρωτικά και παθαίνω ένα μίνι εγκεφαλικό. Όλα τα πεδία απαντήσεων είναι κενά εκτός από εκείνο που λέει: Ναι, είναι πλέον περιττό, και έχει μαζέψει το 100% των απαντήσεων. Δεν μπορεί, κάποιο λάθος έχει γίνει. Το ψάχνω περίπου ένα δίωρο, αλλά δεν βγάζω άκρη. Άλλωστε, είναι ώρα για να φύγω.

*

Κάπου διάβασα ότι τα σκυλιά είναι κροτόφοβα όντα. Αργά το βράδυ, καθώς παρκάρω στο πεζοδρόμιο, καμιά δεκαριά μέτρα μακρυά από το σπίτι, η αγέλη με περικυκλώνει. Ανοίγω την πόρτα του οδηγού, κατεβαίνω και τη κλείνω με δύναμη. Επαναλαμβάνω την κίνηση αυτή άλλες δυό φορές. Δεν μπορώ να ακούσω τον κρότο, αλλά πρέπει να είναι δυνατός. Στη διπλανή πολυκατοικία ανάβουν μερικά φώτα. Τα σκυλιά οπισθοχωρούν μερικά μέτρα. Ωραία, το κόλπο έπιασε. Τώρα πρέπει να διανύσω τα τελευταία μέτρα ως την κεντρική είσοδο. Γιατί να μη μένω σε σπίτι με γκαράζ; Τα σκυλιά αναθαρρούν. Αν τρέξω, πάει, με καταβροχθίσανε. Περπατώ σταθερά, με επιτηδευμένη αυτοπεποίθηση. Με την άκρη του ματιού μου τα παρατηρώ να με ακολουθούν. Υποθέτω πως γρυλίζουν. Τελικά έχω παρκάρει κοντύτερα από όσο νόμιζα. Διαβαίνοντας το κατώφλι της εισόδου, συνειδητοποιώ πως η σωματική μου ακεραιότητα προφυλάχθηκε για μία ακόμη νύχτα.

*

Ξημέρωσε μία καινούργια μέρα και είμαι πεπεισμένος ότι η αφεντικίνα μου έχει τρελαθεί εντελώς. Το θέμα της ημέρας (πάλι μέσα σε σφραγισμένο φάκελο, όλη η ιεροτελεστία κανονικά) είναι:

Πιστεύετε ότι υπάρχουν εξωγήινοι;

Ενάντια σε κάθε ένστικτο επαγγελματικής επιβίωσης της στέλνω ένα ακόμα e-mail, ρωτώντας την ποιος έχει παραγγείλει τη συγκεκριμένη έρευνα.

Δεν παίρνω καμία απάντηση.

Στις πέντε το απόγευμα κοιτάζω τα αποτελέσματα. Αχά! Το ήξερα πως είχε γίνει κάποιο λάθος χθες. Ο σημερινός πίνακας είναι φυσιολογικός:

Ναι. 23%

Όχι. 0%

Ίσως 0%

Πλάκα μου κάνεις; 77%

Δεν ξέρω/δεν απαντώ 0%

Η ερώτηση Πλάκα μου κάνεις; ήταν μία έμπνευση της τελευταίας στιγμής. Αποδείχθηκε το σουξέ της ημέρας. Με μια προσεκτικότερη ματιά, με ξενίζει φοβερά το μηδενικό ποσοστό στα πεδία Όχι, Ίσως, Δεν ξέρω/δεν απαντώ . Κάτι δεν κολλάει εδώ.

*

Αποφασίζω να λάβω δραστικότερα μέτρα εναντίον των σκυλιών. Από ένα μαγαζί στο κέντρο αγοράζω ένα αεροβόλο. «Θα τρομάξει ακόμα και ελέφαντα» με διαβεβαιώνει ο υπάλληλος. Προς το παρόν μου αρκεί να κάνει για σκυλιά. Το ίδιο βράδυ, πριν ακόμα κατεβώ από το αμάξι, οπλίζω το πιστόλι. Πιστά στο ραντεβού τους, τα σκυλιά έχουν στήσει καραούλι. Με το που βγαίνω έξω, αρχίζω το μπουμπουνητό. Ούτε ήρωας του Ταραντίνο να ήμουνα. Οι κοπρίτες εξαφανίζονται σε κλάσμα του δευτερολέπτου. Δεν έχει μείνει τετράποδο ούτε για δείγμα σε ακτίνα διακοσίων μέτρων. Είμαι ευτυχισμένος. Έχουν ανάψει τα περισσότερα φώτα των διαμερισμάτων κατά μήκος του δρόμου.

Ένα τέταρτο μετά αναβοσβήνει το φως του κουδουνιού. Δέχομαι την επίσκεψη δύο αστυνομικών με τα όπλα προτεταμένα. Δυσκολεύομαι αρκετά να τους πίσω για τα κίνητρα γύρω από την πράξη μου. Τελικά, η συμπάθεια τους για την προσωπική μου αναπηρία ξεπερνά τις διαμαρτυρίες των γειτόνων. Ωστόσο η προειδοποίηση τους είναι σαφής: Τέρμα το πιστολίδι.

*

Το τροπάρι με τους εξωγήϊνους συνεχίζεται σήμερα, αφού το θέμα της ημέρας είναι:

Είναι οι εξωγήϊνοι φίλοι ή εχθροί;

Ακόμα δεν τους είδαμε και τους βαφτίσαμε. Είμαι πλέον σίγουρος ότι πρόκειται για κάποιο παιχνίδι. Ίσως ο Σπίλμπεργκ να διαφημίζει τον Ε.Τ.2.

Δεν έχω μάθει ακόμα το κόλπο με τις έτοιμες απαντήσεις. Πάλι τα ίδια σήμερα. Φίλοι οι εξωγήινοι: 100%. Πρέπει να έχουνε βάλει κάποιο bug στο πρόγραμμα.

*

Ξαναπέρασα από το μαγαζί με τα όπλα και ζήτησα τη συμβουλή τους. Με εξυπηρέτησε ο ίδιος, ευγενικός και υπομονετικός υπάλληλος.

«Ξεχάστε τα αεροβόλα. Έχω να σας δώσω κάτι καλύτερο»

Μου έδειξε ένα μικρό μαραφέτι, λίγο μεγαλύτερο από ένα κινητό.

«Είναι μία συσκευή υπερήχων. Εκπέμπει στα 20,000-25,000 Hz. Θα τρομάξει τα σκυλιά όσο τίποτα στο κόσμο. Αλλά δεν θα το ακούσετε εσείς»

Μετά αντιλήφθηκε το λάθος του και συμπλήρωσε:

«Εννοώ, ούτε οι γείτονες σας»

Πλήρωσα 35 Ευρώ, το πήρα και έφυγα.

*

Τα σκυλιά ζυγώνουν ξανά, όμοια με άλιεν που βγήκαν από το σκοτάδι. Με βρίσκουν στα μισά του δρόμου προς την εξώπορτα. Κρατώ τον πομπό των υπερήχων, το δάκτυλο πάνω στο κουμπί, έτοιμο να σκορπίσει τον όλεθρο. Ζβουυυτ!

Αυτό που βλέπω με παραξενεύει. Τα πρόσωπα τους ζαρώνουν, το βλέμμα τους στυλώνεται πάνω μου σκοτεινό. Δεν είναι φόβος αυτό που διακρίνω, αλλά κάτι πολύ χειρότερο. Πολύ πιο κακό. Σαν να έχω ξυπνήσει μέσα τους ένα αρχέγονο τρόμο, κάτι που νοιώθουν ότι υπάρχει αλλά δεν είναι απτό. Κάτι το ανεξήγητο.

Μένουν κοκαλωμένα εκεί, χωρίς να με ακολουθήσουν ως την πόρτα. Μισή ώρα αργότερα, ρίχνω μια ματιά στο δρόμο από την ασφάλεια του παραθύρου μου. Τα σκυλιά είναι ακόμα εκεί. Κοιτάνε προς τη κατεύθυνση της εξώπορτας, σαν υπνωτισμένα.

*

Χάκεψα λίγο τα αρχεία του λογιστηρίου και έμαθα ποιος πληρώνει για όλα αυτά. Το Υπουργείο Εξωτερικών. Φαίνεται πως είναι ένα ακόμα πρόγραμμα της Ε.Ε., καθώς το ίδιο τροπάρι επαναλαμβάνεται και στις 25 χώρες της Ένωσης. Αναρωτιέμαι τι κάνουν οι άλλες χώρες. Ίσως οι κυβερνήσεις να θέλουν να βάλουν φόρο διαστημικής έρευνας. Αυτή είναι και η πιθανότερη εκδοχή.

Η ερώτηση της ημέρας έχει να κάνει – τι πρωτότυπο! – με το διάστημα.

Πιστεύετε πως πρέπει να σταματήσει η έρευνα του διαστήματος;

Ναι, καλά! Τι πάμε και ρωτάμε τώρα! Σε μια χώρα που το 100% πιστεύει στους εξωγήινους και τους αγαπά κιόλας, σιγά μη βρεθεί ένας που να μην θέλει να πάει να τους βρει. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι και άσχημη ιδέα. Να κάνεις λέει κατάσταση με μια ξενέρωτη εξωγήινη, να της μάθεις γήινα κόλπα…

Σήμερα είναι Τρίτη, άρα έχω απογευματινή δουλειά στο στοιχηματζίδικο. Την κοπανάω νωρίς, χωρίς να περιμένω τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης. Θα τα κοιτάξω νωρίς αύριο το πρωί. Ο ιδιοκτήτης του πρακτορείου δεν έχει καμιά σχέση με την αφεντικίνα στη πρωινή δουλειά. Άλλος άνθρωπος έξω καρδιά, και ας έχει κάνει δυό-τρείς φορές φυλακή. Άσε που ξέρει και την Ελληνική Νοηματική Γλώσσα και το ρίχνουμε κανονικά στη κουβέντα.

«Ποιο είναι το θέμα σήμερα; Αν θα αγοράσει την ΑΕΚ ο Ντέμης;» ρωτάω.

Για ένα φευγαλέο δευτερόλεπτο τον φαντάζομαι να λέει:

Το θέμα της ημέρας είναι: Θα αγοράσουν την ΑΕΚ οι εξωγήϊνοι;

«Καλό θέμα ο Ντέμης» μου απαντά και ησυχάζω. «Μήπως έχεις κανένα και δεύτερο;»

Ακόμα με κυνηγούν τα φαντάσματα των δημοσκοπήσεων..

«Να ρωτήσουμε αν υπάρχουν εξωγήινοι»

Τον βλέπω να σοβαρεύεται και να με κοιτάει βλοσυρά.

«Άκου αγόρι μου, εδώ βγάζουμε τα λεφτά μας κατευθείαν από τον κόσμο, όχι από τους εκδότες και τα υπουργεία, όπως κάνετε στην άλλη σου δουλειά.»

«Δηλαδή;»

«Τι δηλαδή; Ξέρεις τι πάει να πει στοίχημα; Να προβλέπεις το άγνωστο; Έρχεσαι και μου λες αν υπάρχουν εξωγήϊνοι; Πλάκα μου κάνεις; Γεννάει αυγά η κότα;»

Σταμάτησα τη συζήτηση εκεί. Δεν είμαι φίλαθλος, αλλά ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που πέρασα το υπόλοιπο απόγευμα ασχολούμενος αποκλειστικά με το θέμα της ΑΕΚ.

*

Τα σκυλιά εξακολουθούν να είναι εκεί αλλά με το που με αντιλαμβάνονται κοιτούν ύποπτα αλλά κρατούν τις αποστάσεις τους και με παρατηρούν με δέος. Από τη μια το απολαμβάνω, αλλά από την άλλη έχει κάτι το ανατριχιαστικό. Δεν χρησιμοποίησα το μαραφέτι σήμερα. Φαίνεται πως τους έκανε αρκετή ζημιά.

*

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τα αποτελέσματα της χθεσινής δημοσκόπησης και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Το 100% των απαντήσεων είναι στο πεδίο: Ναι, να σταματήσει η έρευνα του διαστήματος. Κάτι ανακατεύεται στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, μια μικρή, κακιά υποψία, αλλά δεν είναι ακόμα ξεκάθαρη.

Η μέρα έχει προχωρήσει αρκετά όταν η αφεντικίνα με επισκέπτεται στο γραφείο μου μαζί με δύο ξένους. Προχωρούμε στις απαραίτητες συστάσεις. Είναι αμερικανοί ειδικοί, από τη μητρική εταιρεία. Θέλουν να διαμορφώσουν τα προγράμματα μας έτσι ώστε στα πεδία απαντήσεων κάθε ερωτηματολόγιου να μπαίνουν και απαντήσεις κρίσης. Δηλαδή, τέρμα πια οι απαντήσεις τύπου ΝαιΌχι, στο εφεξής η ερώτηση θα είναι Ποια είναι η γνώμη σας για…Δύσκολη υπόθεση, θα τους στοιχίσει αρκετά. Άσε που θα τους έχω πάνω από το κεφάλι μου για μια ολόκληρη εβδομάδα. ή

*

Η εβδομάδα τελειώνει και τα σκυλιά πότε κρατούν τις αποστάσεις τους και πότε πλησιάζουν, οπότε ενεργοποιώ το μαραφέτι για να τα ξαποστείλω. Το παραξενεμένο ύφος τους γίνεται όλο και πιο μόνιμο, το ίδιο και το δέος στο βλέμμα τους.

*

Οι αμερικανοί τεχνικοί έφυγαν, αλλά η κατάσταση στη δουλειά γίνεται όλο και πιο αλλόκοτη. Η πρώτη δημοσκόπηση νέου τύπου έχει και αυτή σαν θέμα τους εξωγήινους. Οι ερωτήσεις έρχονται πια έτοιμες από έξω και εμείς απλά τις μεταφράζουμε. Δεν θα μου κάνει καμία εντύπωση αν μάθω ότι το ίδιο παραμύθι παίζεται στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Ελπίζω αυτός που παρήγγειλε τις δημοσκοπήσεις να είναι τρελός, κάτι όμως μου λέει ότι δεν είναι μόνο αυτός.

Ιδού το ερωτηματολόγιο:

Τι είναι οι εξωγήινοι;	Πείτε τη γνώμη σας (μέχρι 50 χαρακτήρες)
Τι είναι τα διαστημικά ταξίδια;	Πείτε τη γνώμη σας (μέχρι 50 χαρακτήρες)
Τι είναι ο Θεός;	Πείτε τη γνώμη σας (μέχρι 50 χαρακτήρες)
Ποια είναι η αλήθεια;	Πείτε τη γνώμη σας (μέχρι 50 χαρακτήρες)

*

Κάνω ένα μικρό διάλειμμα σε ένα τοστάδικο της περιοχής. Καθ’οδόν παίρνω και μία εφημερίδα. Προς μεγάλη μου ανακούφιση, η πρώτη σελίδα δεν μιλά για πράσινα ανθρωπάκια. Ξεφυλλίζω το οικονομικό ένθετο. Το βλέμμα μου πέφτει στο τίτλο ενός μικρού άρθρου στη τρίτη σελίδα:

Δραστικές περικοπές στο προϋπολογισμό της ΝΑΣΑ-Το Κογκρέσο ίσως απαιτήσει ακόμα και την κατάργηση της υπηρεσίας.

Υπό Κ.Σ. δεν θα έδινα μία, αλλά τώρα νοιώθω σαν να με βάρεσε κεραυνός. Διαβάζω τις λεπτομέρειες, αλλά δεν λέει πολλά. Με ανησυχεί ιδιαίτερα η κατάληξη του άρθρου:

Η πιθανή εισήγηση του Κογκρέσου ίσως βασιστεί στην τεκμηριωμένη απαίτηση του κοινού για μείωση των διαστημικών ταξιδιών, όπως φάνηκε και από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του Ρεπουμπλικάνου γερουσιαστή κ. Χάρολντ Γκριν: Δεν έχουμε καμιά δουλειά εκεί έξω.

*

Πίσω στο γραφείο, ανοίγω το αρχείο με τα αποτελέσματα της πρωινής δημοσκόπησης και παθαίνω το δεύτερο καρδιακό της ημέρας.

Τι είναι οι εξωγήινοι;	66%: Φύλακες-Άγγελοι 18%: οι Σωτήρες μας 16%: οι Μεσσίες
Τι είναι τα διαστημικά ταξίδια;	92%: Βλασφημία 8%: Ανθρώπινη Ματαιοδοξία
Τι είναι ο Θεός;	100%: Ο Πατέρας μας από τα Άστρα
Ποια είναι η αλήθεια;	100%: Εκείνοι

Νοιώθω τους τοίχους να κλείνουν γύρω μου και το σύμπαν να γίνεται ένα πολύ μικρό κελί. Σκέφτομαι να το βάλω στα πόδια. Για αρκετή ώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτα απολύτως, πέρα από το να νοιώθω τον ιδρώτα μου να κυλά στο σβέρκο μου ψυχρός-ψυχρός.

*

Είναι πλέον απόγευμα και βρίσκομαι στη δουλειά στο στοιχηματζίδικο. Κανονικά θα έπρεπε να κάνω το βλάκα, ωστόσο πρέπει να σιγουρευτώ. Παίρνοντας το φυσικότερο δυνατό ύφος, ρωτώ τον ιδιοκτήτη αν έχει δει ποτέ του τους εξωγήινους. Εκείνος με κοιτά με μία έντονη δυσπιστία, ίσως και κάπως εχθρικά. Μου θυμίζει το καθηγητή των Θρησκευτικών στο σχολείο, όταν μια μέρα τον ρώτησα αν ο Άγιος Παφνούκιος υπήρξε πραγματικά.

«Δεν χρειάζεται να δεις αυτό που ξέρεις ότι υπάρχει», μου απαντά.

«Σε ρωτώ, γιατί νομίζω ότι τους είδα μια φορά» ανταπαντώ και, φυσικά, ψεύδομαι ασύστολα.

Το πρόσωπο του χαλαρώνει στη στιγμή και το βλέμμα του φωτίζεται.

«Αλήθεια; Πότε έγινε αυτό» Μου θυμίζει παιδί που του τάξανε παγωτό. «Είσαι ευλογημένος! Κάτσε να το μάθει αυτό η γυναίκα μου. Τόσο καιρό νοιώθουμε την παρουσία τους…σαν ένα ψίθυρο στη καρδιά. Αλλά να τους δείς!»

Χαμογελώ συγκαταβατικά, ενώ μέσα μου τρέμω σύγκορμος.

*

Ύστερα από μία ολόκληρη εβδομάδα εκεχειρίας, σήμερα μου επιτίθεται ένα σκυλί. Είναι το πιο γέρικο από την αγέλη. Τα υπόλοιπα το παρατηρούν αμέτοχα, δεν κινούνται από τη θέση τους. Βγάζω αμέσως τον πομπό και λούζω το παλιόσκυλο στους υπέρηχους. Καμία αντίδραση. Μόλις που προλαβαίνω να ξαναμπώ στο αμάξι. Είναι ακόμα νωρίς, τα καταστήματα ακόμα ανοικτά. Τραβώ πίσω για την πόλη.

*

Διαμαρτύρομαι έντονα στον υπάλληλο του καταστήματος με τα όπλα, χρησιμοποιώντας τα χέρια μου και χειρόγραφες σημειώσεις. Είναι υπομονετικός μαζί μου, του το αναγνωρίζω αυτό.

«Μήπως το σκυλί που σας επιτέθηκε ήταν γέρικο;» με ρωτά.

Γνέφω καταφατικά.

«Λυπάμαι πολύ. Λάθος μου. Έπρεπε να σας είχα προειδοποιήσει. Τα γέρικα σκυλιά δεν ακούν καλά. Ο πομπός δεν πιάνει σε αυτά»

Κάτι μου κάνει κλικ. Η απάντηση ήταν μπροστά στα μάτια μου τον τελευταίο καιρό.

*

Έχει ξημερώσει μία καινούργια μέρα και βρίσκομαι και πάλι στη δουλειά. Ο κόσμος γύρω μου έχει ήδη καταρρεύσει αλλά πρέπει να κάνω την τελευταία επαλήθευση. Μακάρι να κάνω λάθος. Φορτώνω πάλι τον πίνακα με τη τελευταία δημοσκόπηση – μόνο τις ερωτήσεις- και τον στέλνω στο www.deaf-and-kicking.gr, ένα site που έφτιαξα πριν από καιρό για ένα σύλλογο Κωφών. Έχω περάσει ατέλειωτες ώρες κάνοντας chat με τα παιδιά. Επισυνάπτω το χαρακτηρισμό Επείγον.

Μετά από μερικές ώρες παίρνω τα αποτελέσματα. Έχουν απαντήσει 1246 Κωφοί.

Τι είναι οι εξωγήινοι;	15%: Ο Μίστερ Σπόκ 25%: Η CIA 36%: Κάτσε πρώτα να τους βρούμε 10%:Οι έλληνες πολιτικοί, τόσα λίγα που ξέρουν… 14%: Δεν υπάρχουν εξωγήινοι
Τι είναι τα διαστημικά ταξίδια;	40%: Και γαμώ τις φάσεις! 15%: Περισσότεροι φόροι 45%: Το μέλλον
Τι είναι ο Θεός;	85%: Ο Χριστός 8%: Δεν πιστεύω στο Θεό 5%: Ότι πιστεύει κανείς 2%: ο Ντέμης/ ο Καρεμπέ /ο Ρονάλντο
Ποια είναι η αλήθεια;	100%: Τι ερώτηση είναι αυτή;

Έχω όλες τις απαντήσεις.

*

Οδηγώ με ταχύτητα στην Εθνική. Δεν μπορώ να ακούσω τις ειδήσεις στο ραδιόφωνο αλλά μπορώ να μαντέψω το περιεχόμενο τους. Σήμερα, αύριο, όπου να’ναι, η κυβέρνηση θα ανακοινώσει τη συγκατάθεση της στην κατάργηση της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος. Αυτή είναι μόνο η αρχή. Θα ακολουθήσουν και άλλα πολλά. Αλλά εγώ δεν θα είμαι εδώ τριγύρω. Διασκεδάζω λίγο στη σκέψη ότι η αφεντικίνα μου θα με ψάχνει τώρα σαν τρελή.

Τόσα χρόνια περιμέναμε την εισβολή, λαμπερά και γιγάντια διαστημόπλοια να κατεβαίνουν από τον ουρανό ξερνώντας φωτιές. Αλλά εκείνοι δεν χρειάστηκε να εγκαταλείψουν τους αστερισμούς τους ούτε για μία στιγμή. Ίσως και να μην μπορούν. Ίσως να είμαστε εμείς επικίνδυνοι για αυτούς, με την τεχνολογία μας διαρκώς να εξελίσσεται, έτοιμη να μας δώσει νέους κόσμους για αποίκηση, νέους πόρους για καταλήστευση. Ίσως να είμαστε ένα κοπάδι διαστημικών αδέσποτων. Ποιος ξέρει;

Κάποια στιγμή εκείνοι θα ανακαλύψουν το λάθος στο σύστημα τους. Σύντομα, θα αρχίσει πογκρόμ ενάντια σε όσους έχουν πρόβλημα ακοής. Νομίζω ότι αν χαθώ σε κάποιο ορεινό χωριό δεν θα με βρουν. Τουλάχιστον όχι αμέσως. Μπορώ να κρύψω τη κώφωση μου, έχω μάθει να το κάνω από μικρός. Ξέρω να διαβάζω τα χείλη χωρίς να γίνομαι αντιληπτός. Και με λίγη προπόνηση, η ομιλία μου θα ακούγεται φυσιολογική.

Βλέπω μπροστά μου ένα σταθμό διοδίων. Η πρώτη δοκιμή. Και μετά, το μεγάλο, ελεύθερο άγνωστο.