Η Αναλαμπή

Χρειάστηκαν περισσότερες από δέκα χιλιετίες για να φτάσουμε εκεί.

Η είσοδος της Ουτοπίας δεν ήταν απλά μακρυά. Τα δύο έτη φωτός ήταν μία αντιμετωπίσιμη πρόκληση για την τεχνολογία των ιοντικών κινητήρων, τη δύναμη που, ήδη από το τέλος του 25ου αιώνα έστελνε με ένα μουγκρητό διαστημόπλοια στις εσχατιές του ηλιακού συστήματος. Η ίδια της η ύπαρξη ήταν μία αντίφαση, σαν ένα παιδικό όνειρο που ποτέ σου δεν τολμάς να ελπίσεις πως θα γίνει αληθινό.

Όταν πρωτοανακαλύφθηκε από την εξερευνητική αποστολή του ‘Προμηθέα’ η πύλη για μία άλλη διάσταση, οι επιστήμονες της Γης πίστεψαν πως, στην καλύτερη περίπτωση, βρισκόμασταν μπροστά σε μία τυχαία, αν και τεράστια αναδίπλωση του χωροχρόνου. Στη χειρότερη εκδοχή της, πίσω από την καινούργια αυτή ανακάλυψη περίμενε καρτερικά να ρουφήξει τον πλανήτη μία αθέατη μαύρη τρύπα, όπως ενεδρεύει η αράχνη πίσω από το απαλό θρόϊσμα του ιστού της. Οι θεωρητικοί φυσικοί ξεθάψανε τα τεφτέρια τους και το όνομα του θείου Αλβέρτου έγινε ξανά της μόδας.

Το πρώτο επανδρωμένο διαστημόπλοιο που εισήλθε στον καινούργιο αυτό κόσμο ονομάστηκε Κιβωτός. Πετυχημένη ονομασία, αφού για να καλυφθεί το κόστος του ταξιδιού του χρειάστηκε να καταργηθούν τα εθνικά κράτη και να αναμορφωθεί από το μηδέν ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών. Το πλήρωμα της Κιβωτού δεν αντιπροσώπευε όλα τα μήκη και πλάτη της Γής. Μόνο δεκαπέντε εθελοντές πέρασαν τελικά όλα τα στάδια επιλογής.

Το σύμπαν μέσα στην άγνωστη διάσταση απέκτησε με τη σειρά του και αυτό ένα όνομα: Θύλακας. Οι αστρονόμοι το φώναζαν και Κουτάκι, λόγω του μικρού, συγκριτικά, μεγέθους του – με διάμετρο μόλις 20 αστρονομικών μονάδων ήταν μικρότερο από το μισό του ηλιακού μας συστήματος.

Μέσα στον Θύλακα υπήρχε μόνο ένας πλανήτης, περίπου στο μέγεθος του Άρη, που περιστρέφονταν γύρω από ένα μοναδικό άστρο.Περίπου πεντακόσια γήινα χρόνια μετά την πρώτη περιφορά της Κιβωτού γύρω από τον άγνωστο πλανήτη, μία δεύτερη αποστολή κατάφερε να προσεδαφιστεί σε αυτόν.

Οι αρχικές αναφορές των μελών της αποστολής αντιμετωπίστηκαν από τις γήϊνες αρχές με μεγάλη δυσπιστία. Οι αστροναύτες περιέγραφαν ένα πλανήτη πολύ μεγαλύτερο από ότι έδειχνε η εξωτερική του μέτρηση. Μιλούσαν για ένα κόσμο πρακτικά ατέλειωτο, με συνθήκες απόλυτα φιλικές στην ανθρώπινη επιβίωση. Δύο ακόμα αποστολές, σε διάστημα μικρότερο των πενήντα ετών, δεν κατόρθωσαν να χαρτογραφήσουν την επιφάνεια του πλανήτη, η μορφολογία της οποίας άλλαζε συνεχώς. Ωστόσο γύρισαν πίσω με πάρα πολλά δείγματα ζωϊκής και φυτικής ζωής, η προσεκτικότερη μελέτη των οποίων αποκάλυψε πως ανήκαν σε δεκάδες χιλιάδες είδη που είχαν πλέον εξαφανιστεί από την Γή.

Είχε έρθει η ώρα για τη δημιουργία της πρώτης αποικίας, η οποία και στελεχώθηκε από 300 άποικους. Ήταν αυτοί ακριβώς οι νεοφερμένοι κάτοικοι που έδωσαν στην νέα τους πατρίδα το όνομα με το οποίο χαράκτηκε στη μνήμη των ανθρώπων: Ουτοπία.

Οι φυσικοχημικοί και βιολογικοί νόμοι πάνω στον πλανήτη δεν υπάκουαν απόλυτα στις γνωστές συμπαντικές αρχές. Οι άποικοι γρήγορα συνειδητοποίησαν ότι η Ουτοπία συμπεριφέρονταν σαν ένας νοήμων οργανισμός, με αστείρευτες όσο και απίστευτες δυνατότητες. Τα κύτταρα των έμβιων όντων αναπλάθονταν με απίστευτη ταχύτητα. Ο θάνατος (από γηρατειά, ασθένεια ή ατύχημα) δεν ήταν δυνατός πάνω σε αυτόν τον κόσμο, έτσι κάθε άποικος γινόταν κυριολεκτικά αθάνατος. Σύντομα οι βάσεις ξεχείλισαν από κόσμο και δεκάδες πόλεις άρχισαν να οικοδομούνται με φρενήρεις ρυθμούς. Ωστόσο δεν υπήρξε πρόβλημα υπερπληθυσμού, καθώς η επιφάνεια του πλανήτη επεκτείνονταν συνεχώς κατά έναν ανεξήγητο τρόπο. Με τον καιρό οι άνθρωποι ανακάλυψαν ένα ακόμα μυστικό της Ουτοπίας, ίσως το πιο σημαντικό. Υπήρχαν μέρη αυτού του κόσμου, πολλές απόμερες γωνιές που ακτινοβολούσαν μία περίεργη ενέργεια. Τα όργανα της Γής δεν μπόρεσαν να αποκωδικοποιήσουν τη φύση αυτής της ακτινοβολίας. Όμως οι κάτοικοι ένοιωσαν τη δύναμη της μέσα στο μυαλό τους, σαν ένα είδος κοσμικής υπερσυνείδησης. Μπορούσαν να την επικαλεστούν, φέρνοντας ταυτόχρονα στο μυαλό τους την εικόνα κάθε επιθυμίας τους, για παράδειγμα μιάς νέας πόλης, ενός διαστημοπλοίου με ασύλληπτες ικανότητες. Ίσως και την εικόνα ενός αγαπημένου προσώπου από την Γή, ακόμα και κάποιου ανθρώπου που είχε πεθάνει από καιρό.

Σαν ένας άλλος Σολάρις, η Ουτοπία υλοποιούσε τις νοητές εικόνες σε πραγματικές οντότητες, ανακατασκευάζοντας τα μόρια των αστείρευτων πηγών του πλανήτη.

Πίσω στη Γή σήμανε συναγερμός. Ασφαλώς η κεντρική κυβέρνηση δεν θα άφηνε να χαθεί ανεκμεττάλευτη η ευκαιρία που πρόσφερε η Ουτοπία. Σύντομα μετέτρεψε τον καινούργιο κόσμο σε ένα συμπαντικό εργοστάσιο των πάντων: πρώτες ύλες, νερό, υδρογόνο, φάρμακα, διαστημόπλοια… ο κατάλογος δεν είχε τέλος. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα ήταν η διαρκώς αυξανόμενη μετανάστευση από τη μητρόπολη προς τη Νέα Γή. Κάθε δεκαετία, ορδές εκατομμυρίων ανθρώπων δραπέτευαν μαζικά μέσα σε γιγάντια σκάφη από έναν κόσμο που γερνούσε τελεσίδικα.

Χρειάστηκε η ανατροπή της κεντρικής κυβέρνησης από μία παγκόσμια συσπείρωση στρατιωτικών για να σταματήσει η πληθυσμιακή αιμορραγία της Γής. Έως τη στιγμή που αυτό έγινε δυνατό, είχαν παραμείνει στο μητρικό πλανήτη λιγότερο από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι. Περισσότερα από ογδόντα δισεκατομμύρια είχαν μεταφερθεί στην Ουτοπία.

Δεν έχει καταγραφεί η ακριβής χρονολογία κατά την οποία το σύστημα του Θύλακα άρχισε να γίνεται ασταθές. Η πολιτική κατάσταση στη Γή δεν ευνοούσε τη συχνή επικοινωνία με την Ουτοπία, η οποία επίσης είχε διακόψει κάθε δεσμό, συναισθηματικό ή άλλο, με την τεχνολογικά πολύ υποδεέστερη μητρόπολη. Ωστόσο ξέρουμε ότι μετά από περίπου τριάντα χιλιάδες χρόνια μεγαλείου, οι θαυμαστές ιδιότητες εκείνου του κόσμου άρχισαν να φθίνουν. Οι ζωντανοί οργανισμοί εμφάνισαν τα πρώτα σημάδια γήρατος, ύστερα από τόσο πολύ καιρό. Τόσο πολύ, που οι νεότερες γενιές δεν είχαν κάν ακούσει για αυτό το φαινόμενο. Βαθμιαία χάθηκε και η ικανότητα υλοποίησης των επιθυμιών. Η ζωή των Ουτοπιστών πρέπει να έγινε τραγικά δύσκολη, γιατί, βασιζόμενοι στην παροχή ολων των αγαθών από τον ίδιο τους τον κόσμο, με την πάροδο των αιώνων είχαν εξαλείψει κάθε μορφής βιομηχανική ή αγροτική δραστηριότητα. Έτσι, πέθαναν όλοι, οι περισσότεροι από ασιτία, κάποιοι πιο τυχεροί, από διάφορα ατυχήματα.

Αν και είναι αλήθεια ότι η Γή γενικά αδράνησε στις εκκλήσεις τους για βοήθεια, δεν θα μπορούσε να κάνει και πολλά πράγματα. Το ταξίδι από τη μητρόπολη στην Ουτοπία με ένα γήϊνο διαστημόπλοιο – δηλαδή σακαράκα – απαιτούσε τουλάχιστον ένα χρόνο. Οκτώ μήνες μετά την πρώτη επίσημη έκκληση για αποστολή τροφίμων και φαρμάκων η χωροχρονική διαταραχή που ονομάσαμε Θύλακα αναδιπλώθηκε βίαια μέσα στον εαυτό της και χάθηκε από εκείνη την περιοχή του διαστήματος, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Παρέσυρε μαζί της στην ανυπαρξία την Ουτοπία και όσους κατοικούσαν πάνω της.

Ο Μέγας Χον-Σαόρ και ο Απέραντος Σολ-Υλύρ παρακολούθησαν την περιοχή του σύμπαντος από το πλανητοσκόπιο, μέχρις ότου αυτή χάθηκε από το οπτικό τους πεδίο. Οι ενεργειακές τους μορφές ήταν τεράστιες, αστρονομικών διαστάσεων και επικοινωνούσαν μεταξύ τους με ένα είδος ανταλλαγής μηνυμάτων, που απλοποιημένα θα ονόμαζε κανείς τηλεπάθεια.

- Ανοιγόκλεισες κάποιον διακόπτη; ρώτησε ο Χον-Σαόρ.
- Μιλάς για την αναλαμπή; απάντησε ο Σολ-Υλύρ. Έλα τώρα. Πότε πρόλαβες να τη δείς; Έγινε τόσο γρήγορα που δεν θα πρόλαβες ούτε το όνομα σου να σκεφτείς.
- Μανία σε έχει πιάσει με το αναβοσβήνεις το σύμπαν!
- Πειραματίζομαι, σχολίασε ήρεμα ο Σολ-Υλύρ. Θέλω να δώ αν οι ασφάλειες που διαχωρίζουν τις διαστάσεις λειτουργούν κανονικά.
- Ναι, αλλά το κάνεις τόσο συχνά. Πότε ήταν που έγινε ξανα αυτό; Μόλις πριν από μισή κοσμική ώρα! Δηλαδή, έτσι να κάνω να γυρίσω το κεφάλι μου, θα συμβεί ξανά!
- Άχ, τι είναι μισή κοσμική ώρα! αναστέναξε ο Σολ-Υλύρ. Δεκαπέντε χιλιάδες κοσμικά λεπτά, δεκαπέντε εκατομμύρια κοσμικά δευτερόλεπτα. Ένα τίποτα. Αυτό το σμήνος γαλαξιών δεν υπήρχε κάν πριν την πολύτιμη μισή σου ώρα.
- Ασφαλώς, αφού μόλις τώρα το δημιουργήσαμε, είπε ο Χον-Σαόρ. Τέλος πάντων, ελπίζω να μην έκανες καμμιά ζημιά.
- Μην ανησυχείς για αυτό, τον καθησύχασε ο Σολ-Υλύρ. Άλλωστε δεν κράτησε περισσότερο από μία στιγμή.